Voor een première lopen de spanningen altijd op. Zo ook hier in Paramaribo.

Er moest heel veel geregeld worden. En zoals ik al eerder opgemerkt heb: sommige zaken gaan toch anders, voor mijn gevoel omslachtiger dan in het efficiënt georganiseerde Nederland.
Iets simpels als een paar rekwisieten maken bleek lastiger dan voorzien. Een kunstenaar, Jona genaamd, had van karton vissen (piranha’s) gemaakt en een kaaiman. Die waren nodig tijdens een bepaalde scène, waarin de hoofdpersoon zogenaamd door het water waadt. Hij zou het karton nog met een coating tegen vocht afmaken en met latten om die vissen en kaaiman voor de spelers makkelijk hanteerbaar te maken. Die coating lukte, maar het bleek dat de latten en hamer die hij achtergelaten had verdwenen waren. Weer een afspraak gemaakt en geld gegeven voor aanschaf van een nieuwe hamer en hout. Achteraf bleek dat de latten te lang waren. We hebben toen een zaagje aangeschaft en de latten op maat gemaakt. In elk geval veel taxiritten voor een paar rekwisieten.

Het licht kwam op tijd en we konden goed overleggen waar de lampen geplaatst moesten worden. Ook de ploeg voor het geluid verrastte ons door op tijd alles in orde te hebben. Hulde dus!
Achter de schermen werd ook alles koortsachtig voorbereid. Voor de beveiliging van de geparkeerde auto’s werd een beroep gedaan op padvinders. Die hebben steeds alle auto’s in de gaten gehouden. Een aparte beveiliging was nodig voor de dienstauto van de ambassadeur, de heer Henk van der Zwan. Hij had via zijn secretaresse aangekondigd met zijn hele staf aanwezig te zijn. Ook cultureel attaché Tessa Leuwsha zou aanwezig zijn.

Laat ik maar meteen opmerken dat in Suriname de Nederlandse toneelwetten niet opgaan. De generale repetitie verliep prima. In Nederland geldt de regel dat deze niet goed moet gaan om een goede première te garanderen. Maar de première ging wel goed!
Het publiek was al ruim voor de tijd aanwezig. De eersten kwamen al een uur van tevoren. Er is een dame die popcorn verkoopt die in een klein apparaat gepoft wordt. Ook wordt er bij de inleiding op gewezen dat er gebruik gemaakt kan worden van de toiletten tijdens de voorstelling. Dat laatste viel gelukkig nogal mee.

Zoals gezegd, alles liep op rolletjes. Het applaus was hartverwarmend. Het publiek blijft dan gewoon zitten, niet zoals in Nederland meteen gaan staan. Bloemen worden niet uitgereikt bij een première. Wel worden de namen van alle spelers genoemd. Ik had op me genomen die namen te roepen, maar vergiste me in een paar tongbrekers van achternamen. De overige voorstellingen zal dit door een van de medewerkers van NAKS gedaan worden. Gelukkig maar.
Wel heb ik een dankwoord gesproken. Voor alle medewerkers en voor de financiële steun van de Nederlandse Ambassade. Bij het bedanken van de voorzitter van NAKS, mevrouw Siegmien Staphorst, schoot ik zowaar even vol. Nou ja, een beetje emotie mag, zeker bij haar.

Na afloop nog even gesproken met de ambassadeur. Hij vond het een prachtige avond. Ik vond het een aardige man. En toen ik zei, dat ik zijn komst waardeerde, antwoordde hij dat hij ook was gekomen om te zien waar het geld van de ambassade heenging. Maar die opmerking ging wel gepaard met een brede glimlach. Leuk toch!

En nu de voorstellingen. Ze zijn vrijwel allemaal uitverkocht. De reacties in de pers zijn lovend. En daar gaat het om: het Surinaamse publiek geniet ervan, al is de vormgeving anders dan ze gewend zijn. Er wordt immers aan drie kanten van het publiek gespeeld. En dat kennen ze niet.

Een succes?
Het heeft er alle schijn van.

Hans van Hechten
Ook in Haarlem is aandacht besteed aan dit theaterproject.
Klik hier:https://haarlem105.nl/theaterspektakel-van-haarlemse-schrijver-gaat-vrijdag-in-premiere-in-paramaribo/