Vanaf donderdag 13 oktober zijn we nu begonnen met de repetities. Er zijn drie repetitiemomenten in de week: donderdag, zaterdag en zondag. We moeten rekening houden met spelers die ook vaak overdag werken of andere verplichtingen hebben. Maar het enthousiasme van de cast is groot, de inzet honderd procent.

Bij de audities hebben we gezien dat alle deelnemers in staat waren een stukje tekst uit het hoofd te leren. Toch viel mij de taalvaardigheid van de acteurs aanvankelijk tegen. Het heeft volgens mij niets met intelligentie te maken. Het Nederlands is dan wel de voertaal in Suriname, onderling wordt meestal de eigen taal gesproken, het Sranan. Het Nederlands dat hier wordt gesproken is ook anders dan in ons land, zoals bijvoorbeeld Vlaams verschilt van wat in Nederland gesproken wordt. En ik vermoed dat er weinig gelezen wordt door jonge mensen, zoals ook in Nederland. Maar de motivatie is zoals gezegd groot en de expressiviteit van de spelers laat niets te wensen over.

Ook maakte ik me aanvankelijk zorgen over onze hoofdrolspeler, Raoul Young. Hij speelt de blankofficier en heeft betrekkelijk veel tekst. Raoul komt uit Nickerie, ruim tweehonderd kilometer hiervandaan. Hij werkt daar als masseur. En gedurende de repetitietijd logeert hij in het huis waar Maikel en ik verblijven. Dus zo nu en dan kan ik hem ook helpen bij het leren van de tekst. Het is verbazingwekkend om te zien hoe snel en intelligent hij mijn adviezen oppakt. Bovendien is hij heel handig in fysiek opzicht. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij daardoor in staat is een buitengewoon onhandige Hollander neer te zetten.

Over dat laatste wil ik nog iets meer zeggen. Bij de voorbereidingen in Nederland heb ik me steeds afgevraagd hoe een gekleurd acteur een witte Hollander zou moeten spelen. Moet hij wit geschminkt worden, een snor opgeplakt krijgen of een pruik op? Niets van dat al. Hij speelt gewoon een witte man. Uit de tekst en context blijkt al voldoende wie of wat hij voorstelt. Het bevestigt mijn idee over zogenaamd ‘kleurenblind’ casten. Dat zou in Nederland ook moeten gebeuren.

Bij het werken aan dit project probeer ik voortdurend in de gaten te houden dat het verhaal van de blankofficier vooral vanuit Surinaams perspectief verteld gaat worden. Maikel maakt de keuze voor de liedjes en de muziek die te horen zal zijn. Hieronder een kort filmpje van het eind van een sessie. Er wordt gezongen. En je ziet mij op de achtergrond vaag rondscharrelen met een plastic tasje, waar tenslotte nog een dikke hoop plastic in gepropt wordt. Het heeft niets meer met regie te maken!

Hans van Hechten

En hier het filmpje van het eind van een sessie.